Ο Freud είναι ο πρώτος συγγραφέας που συνέκρινε τις καταθλιπτικές «μελαγχολικές» καταστάσεις με το φυσιολογικό πένθος. Στο έργο του «Πένθος και Μελαγχολία» (1917) γράφει: «Το πένθος αποτελεί συνήθως μια αντίδραση στην απώλεια ενός αγαπητού προσώπου ή μια αφηρημένης ιδέας που το υποκαθιστά, όπως η πατρίδα, η ελευθερία, τα ιδανικά κ.α. Η επίδραση των ίδιων συμβάντων προκαλεί σε πολλά άτομα μελαγχολία αντί για πένθος». Τα ψυχο-διανοητικά γνωρίσματα της μελαγχολίας είναι: μια βαθύτατη οδυνηρή κατάθλιψη, μια αναστολή του ενδιαφέροντος για τον εξωτερικό κόσμο, η απώλεια της ικανότητας για αγάπη, η αναστολή κάθε δραστηριότητας, η ελάττωση του αισθήματος αυτό-εκτίμησης που εκφράζεται με αυτομομφές και αυτό-δυσφημίσεις και φθάνει μέχρι την παραληρητική προσμονή της τιμωρίας. Το πένθος παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά εκτός από ένα: λείπει η «διαταραχή του αισθήματος αυτοεκτίμησης». Πιο κάτω ο ίδιος γράφει: «…. Οι αυτομομφές είναι μομφές ενάντια σε ένα αντικείμενο αγάπης, οι οποίες όμως έχουν αντιστραφεί από το αντικείμενο (αντικείμενο: πρόσωπο) στο ίδιο το Εγώ του ασθενή». Στο ίδιο θέμα η Μ. Klein στο έργο της «Πένθος και η σχέση του με τις μανιο-καταθλιπτικές καταστάσεις» (1940), γράφει ότι το άτομο θυμάται με αγάπη τα χαρακτηριστικά του απολεσθέντος αντικειμένου, ενώ βιώνει τα αρνητικό χαρακτηριστικά ως μέρος του εαυτού του. Αυτό δικαιολογείται από τον Freud, ο οποίος έδωσε προσοχή στις διεργασίες εσωτερίκευσης ενός καταθλιπτικού και τις οποίες ο Κ. Abraham όρισε ως «ταύτιση του καταθλιπτικού ατόμου με το χαμένο αντικείμενο αγάπης». Στους καταθλιπτικούς ασθενείς υπάρχει πάντα ο ρόλος της πρώιμης και της επαναλαμβανόμενης απώλειας (ανεξάρτητα εάν σε κάποιες περιπτώσεις ερευνάται η ύπαρξη βιολογικών παραγόντων). Σε μερικές περιπτώσεις η απώλεια μπορεί να είναι περισσότερο εσωτερική και ψυχολογική, όπως η περίπτωση ενός παιδιού που ενδίδει στην εξωτερική πίεση να απαρνηθεί συμπεριφορές εξάρτησης προτού φθάσει συναισθηματικά στο εξελικτικό στάδιο που μπορεί να το πράξει. Οι γονείς πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανεξαρτησία είναι πρωταρχική στο μικρό παιδί και το οδηγεί από την εξάρτηση προς την ανεξαρτησία. Επίσης, έχουμε καταθλιπτικά δυναμικά όταν δεν ικανοποιούνται οι σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού, διότι οι γονείς αποθαρρύνουν το πένθος του παιδιού για διαφόρους δικούς τους λόγους. Σημαντικό επίσης είναι η ύπαρξη σοβαρής κατάθλιψης ενός γονέα. Στην τελευταία περίπτωση το παιδί κινδυνεύει να εσωτερικεύσει τον καταθλιπτικό «νοσηρό» γονέα. Συμπερασματικά η επεξεργασία της απώλειας είναι σημαντική για όλους μας και ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά. Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Τσώλης Comments are closed.
|
ΣυγγραφέαςΤσώλης Κωνσταντίνος <
Αρχείο
January 2018
|