Υπήρξαν πολλές προσπάθειες από τους ψυχαναλυτές για τη μελέτη των εσωτερικευμένων διαδικασιών που περιλαμβάνονται στη διαμόρφωση της ταυτότητας του φύλου του αγοριού, το οποίο δίνει τους μοναδικούς αγώνες του για να διαφοροποιηθεί από τη μητέρα του. Οι σύγχρονες ψυχαναλυτικές απόψεις για την ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας του άνδρα στηρίζονται στην άποψη ότι κατά την αρχική παιδική ηλικία τα αγόρια αναπτύσσουν μια θηλυκή τάση λόγω της αρχικής συμβιωτικής ταύτισης με τη μητέρα τους. Προκειμένου να κατακτήσουν μια αρσενική ταυτότητα, τα αγόρια πρέπει να αποκοπούν από αυτή την ταυτότητα και να αναμετρηθούν με την αρσενική ταυτότητα του πατέρα τους. Η μητέρα όμως των προ-οιδιποδειακών (Ορίζεται η περίοδος της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης που προηγείται του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Σ’ αυτή τη φάση κυριαρχεί και στα δύο φύλα ο δεσμός με τη μητέρα.) και οιδιποδειακών (Σύνολο ερωτικών και εχθρικών επιθυμιών που αισθάνεται το παιδί για τους γονείς του. Υπό τη θετική μορφή, το σύμπλεγμα εμφανίζεται ως επιθυμία θανάτου για το πρόσωπο του ίδιου φύλου και σεξουαλική επιθυμία για το πρόσωπο του αντίθετου φύλου. Το αρνητικό του είναι ακριβώς το αντίθετο: ερωτική επιθυμία για το γονέα του ίδιου φύλου και μίσος για το γονέα του αντίθετου φύλου. Οι δύο μορφές συνυπάρχουν σε διαφορετικούς βαθμούς.) εσωτερικεύσεων του αγοριού, οι οποίες το βοηθούν να δημιουργήσει τη μοναδική αίσθηση της αρρενωπότητας του, μας αναγκάζει να λάβουμε υπόψη μας το επιθυμητό και αναπόφευκτο των αρχικών προ-οιδιποιδειακών ταυτίσεων του αγοριού και με τους δύο γονείς. Υπάρχει η ασυνείδητη ενδοψυχική βάση της εσωτερίκευσης της μητέρας από το αγόρι που αντανακλά την ανάκτηση των χαμένων διαταραγμένων ή μη πλευρών της ουσιωδέστερης σχέσης με τη μητέρα του από τη σύλληψή του. (Η μητέρα συνειδητά ή ασυνείδητα, φαντασιώνει τι παιδί έχει συλλάβει, πώς το θέλει να είναι, τι ευχές του δίνει, τι φόβους έχει, τι πίκρες μπορεί να της φέρει). Η ανάπτυξη της ταυτότητας του φύλου δεν θεωρείται πλέον μια γραμμική, συνεχόμενη τροχιά. Η μητέρα, στην οποία η δική της μητέρα μεταλαμπάδευσε τη μητρική φροντίδα της, μπορεί να αποτύχει ως ένα αναπτυξιακό αντικείμενο ταύτισης. Επίσης, μπορεί να μην μπορεί να αναγνωρίσει και να επικυρώσει την αρρενωπότητα του γιού της ή την πατρικότητα του συζύγου της, οπότε η ταύτιση του γιού της μαζί της είναι παθολογική. Όμοια, ένας απών πατέρας ή μη διαθέσιμος στον «αρσενικό κόσμο», θα οδηγήσει στην περισσότερο παθολογική εσωτερική οργάνωση του γιού του. Είναι αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων που ορισμένα αγόρια εγκαθιδρύουν μια ιδιαίτερη συγκρουσιακή και ασύνδετη εσωτερίκευση της μητέρας τους και έτσι η δόμηση της αρρενωπότητας των αγοριών αποδιοργανώνεται πρόωρα σε υπερβολικό βαθμό ή σταματά. Ο φαλλικός ναρκισσισμός (Η αγάπη που απευθύνεται στην εικόνα του ίδιου του εαυτού μας σε αντιδιαστολή με την αγάπη προς τους άλλους.) γίνεται απαραίτητος και συχνά σταθεροποιείται για εκείνα τα αγόρια που στηρίζονται στο φαλλό (Η συμβολική λειτουργία του πέους στα πλαίσια της ενδο-υποκειμενικής διαλεκτικής της δύναμης-αρρενωπότητας.) τους ως άμυνα ενάντια στην εσωτερίκευση ενός ιδιαίτερα προβληματικού μητρικού αντικειμένου. Ο «αποχωρισμός-εξατομίκευση» του μικρού αγοριού από τη συμβιωτική σχέση με τη μητέρα του συμβαίνει, όχι επειδή το παιδί αποδεσμεύεται από τα εσωτερικευμένα αντικείμενά του, αλλά όταν σημαντικές πλευρές της μητέρας του έχουν επαρκώς εσωτερικευθεί από αυτό. Ως επί το πλείστον, χωρίς μια ευκαιρία για ένα ιδανικό ώριμο εγώ που ενσωματώνει το ιδανικό φαλλικό εγώ με το ιδανικό γεννητικό (Η γενετήσια αγάπη υποδηλώνει τη μορφή αγάπης στην οποία καταλήγει το υποκείμενο μέσα από την ολοκλήρωση της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξής του.) εγώ (που το τελευταίο αναπαριστάνει τον εσωτερικευμένο «γεννητικό» πατέρα) εμποδίζεται η ψυχοσεξουαλική εξέλιξη του αγοριού. Η εξάρτησή του από ένα αποκλειστικά ιδανικό φαλλικό εγώ δηλώνει τη στερεοτυπική «αρσενική εμμονή» ότι, μόνο κατακτώντας τον κόσμο μπορεί κάποιος να κατακτήσει τη μητέρα. Αυτή η υπερ-αρρενωπή φαλλική εικόνα της ανδρικής ιδιότητας, συνήθως κρύβει τη μη διαθεσιμότητα του προ-οιδιπόδειου «γεννητικού» πατέρα. Η έκταση της φαλλοκρατίας στο μικρό άνδρα της παιδικής ηλικίας σε αναζήτηση της ναρκισσιστικής ολοκλήρωσης επηρεάζει πολύ την ικανότητά του να δεχθεί την οιδιπόδεια (τριαδική) πραγματικότητα. Στο τέλος, η οιδιποδιακότητα ζητά την αναγνώριση από το αγόρι των δικών του περιορισμών και θα πρέπει να είναι ικανοποιημένο με κάτι λιγότερο από μια εξιδανικευμένη ναρκισσιστική ολότητα. Παραδόξως το ιδανικό φαλλικό εγώ ασυνείδητα αρνείται τη διαφοροποίηση των φύλων (και των άλλων μορφών) στην υπηρεσία της επιθυμίας για μια χωρίς όρια πιθανότητα της παντοδυναμίας, εξιδανικευμένης ενότητας με το μητρικό αντικείμενο. Μια ώριμη ταυτότητα φύλου αναπτύσσεται με πρώιμες προ-οιδιποδειακές ταυτίσεις με κάθε γονέα και αναπόφευκτα ζητά ένα ψυχικό επίτευγμα στην ολοκληρωμένη συνθετική σφαίρα μαζί με την οιδιποδειακότητα. Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Τσώλης |
ΣυγγραφέαςΤσώλης Κωνσταντίνος <
Αρχείο
January 2018
|