Προτού προχωρήσουμε στην ανάλυση ενός ενδεικτικού τμήματος του έργου του M. Proust παραθέτουμε ένα βίντεο για την σημαντικότητα του έργου του συγγραφέα και την επιρροή αυτού στην σύγχρονη κοινωνία σε θέματα τόσο τέχνης όσο και ψυχολογίας. Στη συνέχεια παρουσιάζεται η σύνδεση του ψυχισμού του συγγραφέα με την τέχνη της λογοτεχνίας δημιουργώντας μία νέα φιλοσοφία ζωής. Παρατίθεται ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η Φυλακισμένη» του δεκάτομου, 3.200 σελίδων, μυθιστορήματος «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» (A la recherche du Temps Perdu) του Γάλλου συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ (1876-1922). Ο συγγραφέας έζησε στην επονομαζόμενη Belle Epoque (τέλος του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου μέχρι την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου). Άρχισε να γράφει το μυθιστόρημα από το 1907 σε ηλικία 36 ετών και το συνέχισε μέχρι το θάνατό του. Για χρόνια το αχανές, δύσκολο αλλά εκπληκτικό αυτό μυθιστόρημα θεωρούνταν αμετάφραστο και χρειάσθηκαν δύο γενιές λογοτεχνών-μεταφραστών για να επιτευχθεί αυτό. Το απόσπασμα που επιλέχθηκε δίνει ένα παράδειγμα του περίπλοκου και «στοιχειωμένου» από το παρελθόν έρωτα ενός άνδρα για μια γυναίκα: «…μεταξύ των αισθησιακών εκφράσεων άλλες θα θεωρούνταν παράξενες από τη γιαγιά μου και άλλες από τη μητέρα μου. Διότι σιγά-σιγά είχα ξεκινήσει να μοιάζω σε όλες μου τις σχέσεις στον πατέρα μου ο οποίος, με ένα διαφορετικό τρόπο από εμένα, χωρίς αμφιβολία, διότι τα πράγματα επαναλαμβάνονται με μεγάλη ποικιλία, ενδιαφέρεται πολύ για τον καιρό. Και όχι μόνο ο πατέρας μου, αλλά όλο και περισσότερο η θεία μου η Λεονή. Διαφορετικά, η Αλμπερτίν θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για τις εξόδους μου, ώστε να μην την αφήνω μόνη της χωρίς τον έλεγχό μου. Αν κάθε ημέρα έβρισκα μια δικαιολογία, λόγω μιας ιδιαίτερης αδιαθεσίας, εκείνο το οποίο με έκανε συχνά να παραμένω στο κρεβάτι δεν ήταν η Αλπερτίν, ούτε κάποιο πρόσωπο που αγαπούσα, αλλά ένα πρόσωπο με μεγαλύτερη δύναμη επάνω μου απ’ ότι κάποιος αγαπημένος. Αυτό το πρόσωπο είχε ενδοβληθεί μέσα μου, ένα δεσποτικό πρόσωπο, σε τέτοιο βαθμό που να καθησυχάζει μέσα μου τις ζηλότυπες υποψίες μου (για την Αλμπερτίν) ή τουλάχιστον να με εμπόδιζε να πηγαίνω για να επιβεβαιώσω εάν αυτές είχαν κάποια βάση, και αυτό το πρόσωπο ήταν η θεία Λεονή. Αυτή ήταν απολύτως ευσεβής και με την οποία θα μπορούσα να ορκισθώ ότι δεν έχω τίποτα το κοινό, εγώ που είμαι τόσο τρελός για την απόλαυση, προφανώς είμαστε διαφορετικός κόσμος από εκείνη τη μανιακή που δεν είχε γνωρίσει καμία ευχαρίστηση στη ζωή της και ξάπλωνε λέγοντας ανοησίες κάθε ημέρα… |
ΣυγγραφέαςΤσώλης Κωνσταντίνος <
Αρχείο
January 2018
|