O Sigmund Freud (1856-1939) ήταν ο πρώτος που κατέρριψε το μύθο των χαρωπών και αθώων παιδιών και περιέγραψε την ύπαρξη της σεξουαλικότητας και της επιθετικότητας αυτών. Επίσης, αναγνώρισε πλήρως την λειτουργία της μητρικής φροντίδας. Η Anna Freud (1859-1982) ασχολήθηκε με την εφαρμογή της ψυχανάλυσης στα παιδιά και έδωσε έμφαση στο ρόλο της μητρικής μέριμνας στη φροντίδα του βρέφους κατά την πρώιμη βρεφική ανάπτυξη. Η Melanie Klein (1882-1960) ανέλυσε πολύ μικρά παιδιά (η Ρίτα ήταν ηλικίας δύο χρόνων και εννιά μηνών) που βίωναν τον απόηχο της βρεφικής ηλικίας. Υποστήριζε ότι το τρυφερό βρέφος γίνεται παιδίo φοβερών συγκρούσεων. Οι ορμές είναι βίαιες, οι φαντασιώσεις χαοτικές και εκτός ελέγχου της πραγματικότητας με την οποία συγχέονται. Το Υπερεγώ στα βρέφη (ο ψυχικός θεσμός που ελέγχει και κατευθύνει το άτομο και του προκαλεί ενοχή) είναι αυστηρό και απάνθρωπο. Ο κόσμος αυτού είναι πρωτόγονος και μοιάζει παραμύθι. Σ’ αυτό τίποτε δεν είναι οριστικό και υπάρχουν αποδιοργανωτικές ανησυχίες. Είναι ένας κόσμος ψυχωσικός. Ο D.W. Winnicott (1896-1961) δήλωσε ότι το βρέφος έχει ανάγκη τη μητρική φροντίδα για να κυριαρχήσει επάνω στις ενορμήσεις του, ώστε να αποκτήσει ένα συγκροτημένο Εγώ ενάντια στον κατακερματισμό (ψυχωσικό Εγώ). Το άγχος του βρέφους σε αυτή την περίοδο έχει να κάνει με το άγχος «αφανισμού». Όταν το βρέφος αργότερα εξελιχθεί από την αρχική συμβιωτική (συγχωνευτική) σχέση με τη μητέρα του και αντιληφθεί τον εαυτό του ως ένα ξεχωριστό άτομο από εκείνη, τότε θα βιώσει άγχος αποχωρισμού. Στη συνέχεια, όταν το βρέφος υπεισέλθει στην οιδιποδειακή (τριγωνική) σχέση με τους δύο γονείς του, θα βιώσει το άγχος ευνουχισμού (παιδικές φαντασιώσεις που δίνουν απάντηση στο ερώτημα της ανατομικής διαφοράς των δύο φύλων). Το βρέφος γεννιέται εξαρτημένο από τη μητέρα του και δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο του. Φυσικά γεννιέται με τη δυνατότητα ανάπτυξης και ωρίμανσης, κληρονομημένη από τα γονίδιά του, αλλά αυτό δεν αρκεί εάν δεν συνδεθεί με τη μητρική φροντίδα. Με την αγκαλιά της η μητέρα αποδεικνύει έμπρακτα την αγάπη της και έτσι ανταποκρίνεται στις σωματικές, ψυχικές και νοητικές ανάγκες του βρέφους της. Αυτό, μετά την ασφάλεια που νιώθει μέσα στο αμνιακό υγρό της μήτρας της μητέρας του, βρίσκεται σε ένα αντίξοο περιβάλλον (πείνα, αλλαγές θερμοκρασίας, πόνοι, κ.α.). Φυσικά, ο πατέρας, εκτός της συναισθηματικής υποστήριξης που προσφέρει στη μητέρα, μπορεί να λειτουργήσει ως μια «δεύτερη μητέρα». Αμφότεροι σε λίγο μπορούν να αποκωδικοποιήσουν τα «μηνύματα» που τους στέλνει το βρέφος και τότε διαισθητικά ανταποκρίνονται στις ανάγκες αυτού. Αυτή η δυνατότητα της μητρικής φροντίδας μεταλαμπαδεύεται από μητέρα σε μητέρα, καθώς επίσης και ο τρόπος που αυτή προσαρμόζει το παιδί της σιγά-σιγά και από λίγο στη ματαιωτική πραγματικότητα του ενήλικα. Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Τσώλης |
ΣυγγραφέαςΤσώλης Κωνσταντίνος <
Αρχείο
January 2018
|