Ο Βασίλειος Μαούτσος, ψυχίατρος-ψυχαναλυτής, διακεκριμένο μέλος ψυχαναλυτικών εταιριών (πλήρες μέλος της Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Ένωσης, του Βρετανικού Ψυχαναλυτικού Συμβουλίου, της Βρετανικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, της Βρετανικής Ψυχοθεραπευτικής Ένωσης, Πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Freud Forum, Πρόεδρος της Εκπαιδευτικής Επιτροπής του Ινστιτούτου Κλασικής Ψυχανάλυσης και εκδότης του περιοδικού του) εξέδωσε τον πρώτο τόμο του τετράτομου έργου του με τίτλο Μεταψυχολογία (Εκδόσεις ΕΠΕΚΕΙΝΑ). Η παρούσα μελέτη είναι η πρώτη στο είδος της παγκοσμίως και συγκεντρώνει, από μια αμιγώς μεταψυχολογική σκοπιά, όλο το έργο του ιδρυτή της ψυχανάλυσης S. Freud (1856-1939). Ο Β. Μαούτσος υπήρξε ο επόπτης μιας σεμιναριακής σειράς μεταψυχολογίας στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Ινστιτούτου Κλασικής Ψυχανάλυσης από εικοσαετίας. Στην αρχή μελετήθηκαν κείμενα του μεγάλου Γάλλου ψυχαναλυτή Jean Laplance με διαρκείς αναφορές στο έργο του Freud. Στη συνέχεια, μελετήθηκε το σύνολο του έργου του Freud, από μεταψυχολογικής σκοπιάς, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα αναρίθμητα μεταψυχολογικά θέμα που βρίσκονται διάσπαρτα στο έργο του και όχι μόνο σ’ αυτή που ο ίδιος χαρακτήρισε ως Μεταψυχολογία (1915-1917). Ο όρος Μεταψυχολογία είναι όρος τον οποίο επινόησε ο Freud για να υποδηλώσει την ψυχολογία που θεμελίωσε ο ίδιος στην περισσότερο θεωρητική της διάσταση. Τον επινόησε σε αντιστοιχία με τα «Μεταφυσικά» του Αριστοτέλη (το έργο αυτό έχει ως υπόθεση την πρώτη φιλοσοφία, δηλαδή την έρευνα περί των πρώτων αρχών και αιτιών, εκ των οποίων τα όντα αντλούν την ουσιαστική τους ύπαρξη). Στην Μεταψυχολογία ο Freud επεξεργάζεται ένα σύνολο εννοιολογικών μοντέλων, απομακρυσμένων από την κλινική εμπειρία, όπως η περιγραφή ενός ψυχικού οργάνου που χωρίζεται σε ψυχικά συστήματα και η θεωρία των ενορμήσεων. Ο μοναδικός ορισμός του Freud για τη Μεταψυχολογία συνίσταται σε κάποιο εσωτερικό συσχετισμό των τριών ψυχικών παραμέτρων: Οικονομικής, δυναμικής και τοπογραφικής. Ο Β. Μαούτσος επιφυλάσσεται να δώσει τον ακριβή ορισμό της Μεταψυχολογίας προς το τέλος της μελέτης του συνολικού έργου του Freud, ώστε το νόημά του να αρχίσει να καθίσταται βαθμιαία αυτονόητο και ο φαινομενικά μυστηριώδης ορισμός του Freud να αποκτήσει ένα πρακτικό περιεχόμενο και περίγραμμα. Η μελέτη του Β. Μαούτσου βάζει το ερώτημα εάν το έργο του Freud, και κατ’ επέκταση το έργο κάθε ψυχαναλυτή, συμπυκνούται στην επίλυση ενός και μοναδικού παράδοξου που συμβαίνει στον άνθρωπο και εάν επιλυθεί δίνει την κλινική απάντηση στο ψυχικό πρόβλημα κάθε αναλυόμενου. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μετά την αποτυχία του Freud σχετικά με το φιλόδοξο «Σχέδιο μιας Επιστημονικής Ψυχολογίας» (εκδόθηκε μετά το θάνατό του) οτιδήποτε βρίσκεται εκτός του εγωτικού χώρου του υποκειμένου μπορεί να ερευνηθεί επιστημονικά και αξιόπιστα. Όμως ό,τι βρίσκεται εντός του χώρου του υποκειμένου είναι αδύνατο να εξετασθεί αναμφισβήτητα από το ίδιο το υποκείμενο. Ο κάθε ψυχαναλυτής έχει μέσα του ένα αντικείμενο-ασθενή που μπορεί να εξετασθεί στην καλύτερη των περιπτώσεων από έναν ψυχαναλυτή. Βιβλιοπαρουσίαση: Κωνσταντίνος Τσώλης |
ΣυγγραφέαςΤσώλης Κωνσταντίνος <
Αρχείο
January 2018
|