Ο πατέρας παίζει ουσιαστικό ρόλο στην ψυχοσεξουαλική εξέλιξη και του αγοριού και του κοριτσιού. Κατ’ αρχήν, είναι ο ερωτικός σύντροφος της μητέρας και επιδρά θετικά στην απόφασή της να μείνει έγκυος. Ο ίδιος στηρίζει συναισθηματικά την εγκυμονούσα μητέρα και μετά τον τοκετό παίρνει από τη μητέρα ένας μέρος της συναισθηματικής υποστήριξης και της σωματικής απαρτίωσης του βρέφους. Επίσης, η σταθερή εικόνα του ίδιου είναι απαραίτητη για να αποσοβηθεί η απειλή εγκόλπωσης (συμβιωτική σχέση) του νηπίου από τη μητέρα. Όταν το νήπιο μπορέσει να αντιληφθεί τον εαυτό του ως διαφορετική οντότητα από τους άλλους, τότε δημιουργεί μια αμφιθυμική δυαδική σχέση με τον πατέρα και τη μητέρα του. Σ’ αυτή τη φάση παρατηρούνται πρώιμα στάδια μίμησης, εσωτερίκευσης και ταύτισης του γιού με τον πατέρα και του κοριτσιού με τη μητέρα. Όλα όμως δεν είναι ρόδινα. Για παράδειγμα, ο αρχαιοελληνικός μύθος του βασιλιά Λάιου μας δίνει μια εικόνα των αρνητικών συναισθημάτων του πατέρα προς το γιό (στην πραγματική ζωή τα αρνητικά συναισθήματα των γονιών προς τα παιδιά είναι συνήθως ασυνείδητα). Ένας χρησμός είχε προειδοποιήσει τον Λάιο ότι ο γιός του θα τον σκότωνε. Έτσι, για να το προλάβει αυτό εγκαταλείπει το γιό του σε μια άγρια ερημιά. Αργότερα, αναγνωρίζοντας το παιδί την ανατομική διαφορά των δύο φύλων, εισέρχεται στην τριαδική (Οιδιπόδεια) σχέση με τους δύο γονείς του. Στο αγόρι δημιουργούνται ασυνείδητες φαντασιώσεις αιμομικτικής σχέσης με τη μητέρα και πατροκτόνας έχθρας προς τον πατέρα. Αντίθετα, το κορίτσι προσκολλάται στον πατέρα νιώθοντας οιδιποδειακή έχθρα προς τη μητέρα. Στην εφηβεία, η σεξουαλική ωρίμανση καθιστά οριστική και αμετάκλητη την ταυτότητα του φύλου, μαζί με την κοινωνική ταυτότητα και την ολοκληρωμένη αίσθηση του εαυτού. Το αγόρι ταυτίζεται με τον πατέρα και ενδοβάλλει τις αρχές του. Το κορίτσι, βρίσκει στον πατέρα ένα «ασφαλές λιμάνι». Στην πραγματική ζωή και τα δύο φύλα μεταφέρουν τις ενορμήσεις τους έξω από την οικογένεια. Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Τσώλης |
ΣυγγραφέαςΤσώλης Κωνσταντίνος <
Αρχείο
January 2018
|