Η θλίψη είναι σύμφωνη με τον ψυχισμό του ανθρώπου διότι σχετίζεται με την απώλεια προσώπων, καταστάσεων, πατρίδας, κ.α. Ο άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο βιώνει κατ’ αρχήν την απώλεια της προστασίας που είχε στην κοιλιά της μητέρας του και οι απώλειες συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τα άτομα που παρουσιάζουν καταθλιπτικό σύνδρομο υπέστησαν κάποια μεγάλη ματαίωση, η οποία εμπόδισε τη διαδικασία προσαρμογής στο περιβάλλον που είναι ματαιωτικό εκ της φύσης του. Η «επαρκής» μητέρα θα προσπαθήσει να προφυλάξει το μωρό της από μεγάλες και συχνές ματαιώσεις. Το καταθλιπτικό άτομο κατευθύνει το μεγαλύτερο μέρος των αρνητικών συναισθημάτων προς τον εαυτό του, πράγμα που δεν δικαιολογείται από την πολύ ανθρώπινη συμπεριφορά του. Στο φυσιολογικό πένθος ενός ανθρώπου ο εξωτερικός κόσμος βιώνεται ιδιαίτερα λυπηρός, διότι απουσιάζει το αγαπημένο του πρόσωπο, ενώ στις καταθλιπτικές καταστάσεις έχουμε διεργασίες «εσωτερίκευσης», η οποία ορίζεται ως ταύτιση του καταθλιπτικού ανθρώπου με το χαμένο πρόσωπο αγάπης. Όμως σ’ αυτούς, υπάρχει συγχρόνως η σκέψη ότι είναι «κακοί» άνθρωποι, ό,τι και να σημαίνει αυτό γι’ αυτούς. Δυστυχώς στο παρελθόν έχουν επικριθεί από τον πατέρα τους, τη μητέρα τους και από οποιοδήποτε πρόσωπο που έχει ενδοβληθεί μέσα τους ως αυστηρός και ανάλγητος «εσωτερικός κριτής». Ο ασθενής θυμάται με αγάπη τα θετικά του απολεσθέντος προσώπου, αλλά βιώνει τα αρνητικά χαρακτηριστικά του ως μέρος του εαυτού του. Αυτό το νέο Εγώ επιτίθεται στο προϋπάρχον Εγώ και έτσι η σύγκρουση μεταφέρεται μέσα στον ασθενή. Πολλές φορές η απώλεια μπορεί να είναι περισσότερο εσωτερική. Όταν το παιδί πιέζεται να ωριμάσει γρηγορότερα από το εξελικτικό στάδιο που διανύει, δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι του ζητηθεί. Παράδειγμα ο αποθηλασμός, ο αποχωρισμός δηλαδή από το σώμα της μητέρας του, ο έλεγχος των σφιγκτήρων, η προσαρμογή σε περιβάλλον εκτός του σπιτιού. Και οι ώριμες και οι ανώριμες οικογένειες μπορεί να ευνοήσουν κατάθλιψη λόγω ανεπαρκούς επεξεργασίας του πένθους όταν υπάρχει απώλεια. Βλέπουμε ότι οι Μικρασιάτες Έλληνες ακόμη θρηνούν ατομικά και συλλογικά τις «χαμένες πατρίδες». Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Τσώλης Comments are closed.
|
ΣυγγραφέαςΤσώλης Κωνσταντίνος <
Αρχείο
January 2018
|